Zeilen naar de Kanaaleilanden: Deel vijf

 De haven van Duinkerken

Inmiddels alweer het vijfde deel van ons grote avontuur. Waar we vanuit Nieuwpoort vertrekken, om het vertrouwde Nederlandstalige gebied achter ons te laten. Op naar Frankrijk...

Vanuit Nieuwpoort is het niet heel ver naar Duinkerken. Er staat een lekkere wind. We varen op de Oosthaven van Duinkerken af. Donkere wolken boven een grijze zee. Een zwarte pier torent boven ons uit als we naar binnen varen. Geen boot te bekennen. Dat is gek, want in zo'n grote industriehaven vaart het verkeer meestal af en aan. Kennelijk heeft de crisis ook hier toegeslagen.

We pakken de eerste haven links, en meren af aan de passantensteiger. Het is inmiddels begonnen met regenen, dus we maken nog geen haast om naar de havenmeester te gaan. Eerst maar eens een bakje koffie. Na de koffie houdt het op met regenen, en besluiten we onze benen eens te strekken. We lopen de steiger op.

Aan de voorkant van de steiger liggen een paar sportieve bootjes aangemeerd. Een van de bootjes is heel haastig gestreken: het grootzeil hangt nog los in de kuip. Om de bootjes heen is het een drukte van belang. Het lijkt alsof er een EHBO-oefening bezig is. In het haastig gestreken bootje maakt een man hartmassage-achtige bewegingen. Op de kade staat een manshoge dummy, compleet met rood zeilpak, dat fel afsteekt tegen het vale gezicht van de pop.

Als we de kade oprennen komt er een ambulance aan gescheurd. Eerstehulpartsen rennen langs ons heen. Langzaam beginnen we ons te beseffen dat dit geen oefening is. Op het bootje wordt iemand gereanimeerd. En de dummy? Dat blijkt een hevig geschrokken mede-opvarende te zijn, met een asgrauw gezicht. De ambulancebroeders zijn drie kwartier bezig met het slachtoffer. Daarna rijdt de ambulance met gillende sirenes weg. Van wat ik gehoord heb over reanimatie, is dat geen goed teken. De jonge havenmeester bevestigt dit. Het slachtoffer is overboord gevallen, en heeft te veel water binnen gekregen. Als hij het al haalt, zal het met een zeer ernstige hersenbeschadiging zijn.

Iedereen is geschrokken, wij ook. Die avond maken we nog een ommetje, en bespreken wat er gebeurd is. Dit zijn heftige dingen. De zee is geen kinderspel, dat blijkt maar weer eens. We kennen de risico's van het zeilen op zee. Maar nu deze middag, op de steiger, is het gevaar opeens tastbaar geworden..

Omdat het erg hard waait, blijven we nog een dagje in Duinkerken. Dan wordt het tijd om verder te gaan, door naar de volgende halte, Calais. We hebben niet veel wind, maar dat is niet erg, de getijstroom dobbert ons vanzelf de goeie kant op.

Tijdens een dutje word ik wakker gemaakt door Ivo. Wat nou weer?! Ivo wijst. 'Kijk daar, volgens mij zag ik twee vinnen'. Bruinvissen? Ivo maakt een geluidje, en één van de vinnen komt dichterbij. Het is inderdaad een bruinvis, een kleine walvis. De bruinvissen zijn ons helaas snel beu, en zwemmen weer weg. Maar toch leuk, zo'n ontmoeting op zee, met een heuse walvis!

Dan wordt het tijd om de vaargeul over te steken, en Calais binnen te gaan . Onder de vaargeul heb je maar een klein beetje ruimte over, je vaart tussen badgasten en ferry's door. En juist, op dat moment, houdt de motor er ineens mee op. Binnensmonds vloekend probeert Ivo de motor weer aan te krijgen, terwijl we steeds dichter naar de kant varen. Toch maar weer een voorzeil omhoog? Er staat niet heel veel wind, maar onze boot heeft maar een klein beetje nodig. Dan ineens, klinkt er een verlossend geluid. De motor loopt weer! Nu snel naar binnen, zolang de motor het nog doet. Wordt vervolgd..

 
 

Slecht weer op komst

 

Bij avondlicht lijken deze bijzondere huizen wel een schilderij

 

De vuurtoren van Duinkerken