Vakantie 2017: De ontdekking van het Wad (Deel 3)

Het herfstachtige weer zorgt voor mooie zonsondergangen

September 2017. Mijn vriend Ivo en ik zijn vertrokken voor een vakantietocht van drie weken. We willen graag het eiland Helgoland eens aandoen. Het is echter maar de vraag of dat gaat lukken, want het weer zit dit jaar bepaald niet mee. Het heeft ons bijna een week gekost om in Vlieland uit te komen. Eenmaal op Vlieland aangekomen lijkt het erop dat we nóg een week geduld moeten hebben. Volgens de voorspellingen blijft het de hele week hard waaien. Op woensdag zal er zelfs een zware storm over komen. De eerste najaarsstorm van dit seizoen.

Ivo en ik vinden het allemaal best spannend. Een storm als deze, dat is niet niks. Normaal ligt ons bootje in Friesland achter een groot gebouw dat het merendeel van de wind afvangt. Nu liggen we in een jachthaven aan zee, met alleen een klein dammetje tussen ons en het open water. En de meest harde windvlagen worden precies hier voorspeld, op Vlieland en Terschelling.

De echte storm is woensdag pas, maar het voelt hier nu al stormachtig. De masten in onze jachthaven huilen als wolven. Af en toe doet een harde windvlaag onze boot schudden en trillen. We vragen ons af of dat kwaad kan. We hebben wel eens gelezen over pompende masten, een fenomeen dat erg schadelijk zou zijn voor je mast en je boot. Alleen dat woord al, 'pompen'... Het klinkt als erg slecht nieuws.

We wandelen veel

Omdat we de zaak niet helemaal vertrouwen, besluit Ivo informatie in te winnen bij onze buren aan de steiger. Net als ons zitten zij hier min of meer vast door het slechte weer. Gelukkig hebben zij een aantal bruikbare tips voor ons. We halen wat spanning van het achterstag af en zetten de dingen die beschadigen kunnen zoveel mogelijk vast. Ook leggen we extra landvasten aan, waarbij we de trekkrachten van de landvasten zoveel mogelijk over meerdere punten proberen te verdelen.

Dat helpt. De harde wind duwt de boot nog steeds alle kanten op, maar het getril is over. Om ons heen zien we dat het hele eiland zich voorbereidt op de storm. Grote shovels leggen aarden walletjes aan rond de onbeschutte strandtenten. Zo worden ze beschermd tegen het geweld. In het juttersmuseum op de Vliehors wordt een deken, noodrantsoen en mobiele telefoon klaargelegd. Dan kan een eventuele drenkeling in het huisje schuilen. Het huisje heeft zo al meerdere malen een leven gered...

Snel aangelegde aarden walletjes moeten de onbeschutte strandtenten beschermen

Dinsdag waait het de hele dag hard. Maar als we het avondeten op hebben gaat de wind ineens liggen. Stilte voor de storm? Ik besluit even naar het duintje bij het havenkantoor te lopen. Even genieten van een rustig momentje, zonder dat de wind de hele tijd aan mij duwt en trekt. De rust is maar van korte duur. Als ik over het duintje weer terug loop voel ik een licht briesje opsteken. Nog geen vijf minuten later is het echte geweld in volle kracht losgebarsten. De storm is begonnen...

De volgende dag wordt het eiland vol geraakt door de storm. Ook in de haven gaat het flink tekeer. Maar onze boot ligt vast als een huis. Geen trillende mast meer. Dat geeft ons een ontspannen gevoel. In de middag, als we het ergste hebben gehad, maken we zelfs een wandelingetje over het strand. Onderweg zien we een zeehond, die samen met honderden meeuwen even uitrust in de relatieve luwte aan de oostkant van het eiland. Later die dag horen we van familieleden dat de storm in de rest van Nederland behoorlijk wat schade heeft aangericht. Maar wij hebben alles goed doorstaan!

Storm!

Langzaamaan beginnen we weer plannen te maken, over wat we met de rest van de vakantie willen doen. De derde week van onze vakantie belooft het weer eindelijk wat stabieler te worden. Zouden we die laatste week nog naar Helgoland kunnen? Als het weer mee zit, heb je daar maar een paar dagen voor nodig. Maar voorspellingen blijven altijd onzeker. Voor hetzelfde geld valt het toch tegen en zitten we weer een halve week ergens vast. En we hebben nog maar een weekje over...

Dat gehaaste gevoel doet ons besluiten om toch maar niet naar Helgoland te gaan. Het is vakantie, het moet wel leuk blijven. In plaats daarvan besluiten we naar Ameland te varen, een eiland waar ik als kind altijd vakantie vierde. We willen buitenom, want het lijkt me leuk om deze vakantie in ieder geval nog één keertje op de Noordzee te zeilen.

Deze zeehond rust uit in de relatieve luwte aan de oostkant van het eiland (de foto is door een verrekijker genomen)

Zodra de wind genoeg is afgenomen, willen we weg. Maar er staat nog steeds een flinke golfslag. Bij het zeegat tussen Vlieland en Terschelling ligt het Stortemelk. Dat is een plek waar de zee snel ondieper wordt. Omdat de golven daar breken is de zee daar erg wild, dus daar moeten we omheen. Het zal heftig zijn, maar wel te overzien, aldus een vriend die we over Whatsapp om advies vragen. Ik vind het maar spannend. Op de avond voor ons geplande vertrek spreken we nog wat mensen in de haven. Die raden ons af om morgen weg te gaan. We besluiten nog een dag te wachten.

De laatste dag brengen we door met wandelen. Ook bezoeken we de vuurtoren. Vanaf de vuurtoren hebben we een schitterend uitzicht over het hele eiland. Bij het zeegat tussen Vlieland en Terschelling is de zee helemaal wit van de brekende golven. Wit als melk... Nu snappen we waar het Stortemelk die bijzondere naam aan te danken heeft. Ik ben blij dat we vandaag niet zijn gaan varen.

De natuur hier is indrukwekkend

De volgende ochtend is het eindelijk zover: we gaan Vlieland weer verlaten. We staan vroeg in de ochtend op. We moeten snel voortgang maken om op tijd bij het zeegat tussen Ameland en Terschelling te zijn. Anders krijgen we de stroom tegen. Tegen de heftige stromingen tussen de Waddeneilanden valt niet echt op te boksen. En we moeten nog helemaal om het Stortemelk heen... Bij het krieken van de dag varen we het zeegat uit. Op naar de volgende bestemming!

Wordt vervolgd...

We hebben meer dan genoeg tijd om mooie foto's te maken