Vakantie 2015. Over Whitby verkennen, vervelende wind en een mooie baai...

Dit oude kerkhof kijkt uit over zee

Na een tocht van bijna drie dagen zijn we eindelijk aangekomen in het Noord-Engelse Whitby. Nadat we onze slaap hebben ingehaald, besluiten we het stadje wat beter te verkennen.

In tegenstelling tot gisteren is het nu redelijk zonnig, dus alle gelegenheid voor een mooie wandeling. We beklimmen de hoge rots aan de oostkant van het plaatsje. De ruïne van de oude abdij kijkt uit over de stad. Naast de ruïne is een begraafplaats met oude grafzerken. Sommigen lijken bijna in het water te vallen, zo dicht staan ze bij de kant van de klif. Een bijzonder, ietwat spookachtig gezicht. Destijds heeft deze plek Bram Stoker geïnspireerd tot het schrijven van zijn beroemde roman Dracula.

De oude abdij van Whitby

We wandelen niet ver. De rest van de dag spenderen we aan uitrusten en de boot opruimen. We hebben geen haast om dingen te zien, want volgens de weerberichten blijven we nog wel even hier. Stiekem had ik gehoopt dat we naast Whitby nog een andere plek bezoeken konden. Maar met deze voorspellingen lijkt het lastig te worden om op tijd weer terug naar huis te komen, laat staan dat we nog ergens anders heen gaan...

Gelukkig is er genoeg te doen hier. Vanuit onze kajuit horen we elk kwartier een stoomfluit. Het station ligt op een steenworp afstand. Vanaf daar kan je een monumentale stoomtrein pakken, die door het aangrenzende North York Moors National Park rijdt. Een leuke bestemming voor de volgende dag. Het kaartje is niet heel goedkoop, maar het is zonde om zoiets te laten schieten uit zuinigheid. 

 

Vanaf Whitby vertrekt een monumentale stoomtrein

Als we eenmaal rijden zien we ook waarom het kaartje kost wat het kost. Niet alleen de trein zelf is een rijdend monument, de hele spoorlijn is een replica van een oude spoorweg uit de negentiende eeuw. Compleet met stations, rangeerterreinen, wissels, reparatieloodsen en bevoorradingspunten voor kolen en water. En dat alles draait op vrijwilligers. Heel bijzonder om te zien, dat ruige landschap met die lieflijke stationnetjes. Een van de stations op de lijn, Goathland Station, is zelfs gebruikt als filmset in de eerste Harry Potter film. We snappen waarom, het spoorlijntje heeft een sprookjesachtige sfeer..

Alles is een replica van hoe het vroeger was, inclusief seinhuisjes

In de namiddag zijn we weer terug in Whitby

In de avond eten we lekker aan boord en checken we de weerberichten. Nog steeds niet veel soeps. Het is niet zo dat het de hele tijd regent en stormt. Gisteren en vandaag hebben we best aardig weer gehad. Maar dat mooie weer duurt dan maar een dag of een, twee. En daarna wordt er weer harde wind voorspeld. Dat is te kort om een oversteek te wagen. Die zal al snel twee á drie dagen in beslag nemen. We vragen ons af of het altijd zo is, of dat dit voorjaar het weer gewoon tegenzit... Op het internet lezen we dat andere zeilers in dit gebied ook last hebben van het moeilijke weer. Joost Ubbink van de Sunday had graag naar de Faroe eilanden gewild, maar moet zijn ambities bijstellen. Hij komt niet verder dan Schotland.

Het weer is gelukkig niet de hele tijd bar en boos

Een oversteek zit er deze week dus nog niet in. We kijken nu naar wat er wel mogelijk is, met deze gaatjes van een á twee dagen. Er liggen diverse mooie baaien in de buurt. Wellicht kunnen we een weergaatje benutten om naar een baai te varen, daar een nachtje te liggen en de volgende dag weer terug te gaan?

De voorspellingen laten een mogelijkheid zien. Morgen zal de wind gaan liggen. Overmorgen, in de ochtend, zal het ook vrij rustig zijn, maar daarna neemt de wind weer toe. Rode, soms zelfs paarse pijltjes. We besluiten het erop te wagen. De afstand naar de dichtstbijzijnde baai is maar een paar mijl. Kwestie van vroeg opstaan. We willen in ieder geval nog een beetje zeilen voor we terug naar huis gaan..

De volgende ochtend vertrekken we. Bestemming: Runswick Bay, een paar mijl ten noorden van Whitby. In het begin is er weinig wind, we dobberen alle kanten op. Maar langzaam trekt de wind aan, tot een windkrachtje vijf. Hard werken, want we moeten kruisen om de baai in te kunnen varen. Als je recht op een baai af vaart is het vaak moeilijk om de ingang van de baai van de rest te onderscheiden. Dat maakt het kruisen extra lastig. Bij deze baai zijn er een stel vervelende rotsen onder water, dus ruimte voor fouten is er niet echt.

Als we de baai eenmaal zijn binnengevaren, valt de wind grotendeels weg. Dat komt ook doordat we aan hoger wal zitten en bescherming genieten van de hoge rotskust. Dat geeft in ieder geval een hoop rust. Met een oog op onze tablet varen we rondjes door de baai, op zoek naar een geschikte plek om ons anker te laten vallen. Rekening houden met andere boten hoeven we niet, we zijn de enigen hier. 

 

Als we eenmaal in de baai zijn valt er een rust over ons heen

Een schitterende plek

Als het anker eenmaal ligt is het tijd om eens op ons gemak rond te kijken. Het is hier schitterend! Een compleet stille baai, met een piepklein dorpje op de kant. Je zal hier maar wonen. Tijd voor een whisky... Die whisky drinken we helaas binnen op, want buiten is het toch echt te koud om een beetje relaxed te kunnen zitten.

Tijd voor whisky!

De volgende dag staan we weer vroeg op, want er komt een hele puist met wind aan. Als we de baai uit varen is het nog betrekkelijk rustig. Maar dat verandert snel. Halverwege zitten we alweer op een dikke windkracht vijf. We knallen met vijf knoop op Whitby af. Ik ben blij dat het zo snel gaat, want hoe eerder binnen, hoe beter. De harde wind zit ons op de voeten. Voor de middag liggen we weer aan de steiger voor de brug. Na de middag worden we weer verwelkomd door onze havenmeester. Terug in Whitby. En volgens de weerberichten blijven we hier nog wel even...

Wordt vervolgd...

En we zijn weer terug in Whitby