Vakantie 2015. De grote sprong

De eerste paar mijlen varen we samen op met de Sunday Morning Sunrise

Na een ontspannen verlopen Small Ships Race en een gezellige tijd in het Engelse Lowestoft, is het tijd om verder te gaan. Omdat de Small Ships Race zo goed ging, hebben we besloten meteen nog maar een grote sprong te maken. Onze bestemming is het Noord-Engelse Whitby. De eerste paar mijlen varen we nog samen op met een andere boot, de Sunday Morning Sunrise van solozeiler Joost Ubbink. Na een paar uur verdwijnt Joost echter al achter de horizon. En dan zijn we echt alleen...

We maken snel voortgang. Er staat een aardige bak wind en de stroom doet daar een paar knoopjes bovenop. De oostkust van Engeland schiet voorbij. We zijn blij met alle mijlen die we maken, want de verwachting is dat de wind niet zo gunstig blijft. De wind zal afnemen en ook nog eens tegen gaan staan. Toch hebben we ervoor gekozen om met deze weersverwachting te vertrekken. Liever tegenwind dan harde wind, daar voelen we ons nog niet ervaren genoeg voor.

Als ik slaap maakt Ivo deze spectaculaire foto

Als ik na een paar uurtjes slapen weer boven kom, is het land ineens helemaal verdwenen. De kust maakt hier een grote bocht naar het westen. Ineens besef ik me dat ik op zee ben opgestaan en dat ik vanavond op zee naar bed zal gaan. Een bijzondere gewaarwording. De wind is inmiddels wat afgenomen, dus neemt de herrie om ons heen ook af. Minder lawaai van bruisende golven en klapperende zeilen. Het wordt stil op zee.

Die stilte overvalt ons een beetje. In Lowestoft hebben een paar dagen lang aan een drukke boulevard gelegen, dus de overgang is best groot. Op het land heb je altijd en overal prikkels om je heen. Op zee is er bijna niets. Ons hoofd vult de prikkels voor ons in. Beide menen we steeds het muziekje van de lichtfontein op de boulevard te horen...

Om ons heen zien we heel veel vogels. Sommige soorten hebben we nog niet eerder gezien,  zoals alken en papegaaiduikers. Ook de Jan-van-genten zijn ruim vertegenwoordigd. We varen ten oosten van The Wash, een wadden-achtig natuurgebied. Kennelijk trekt dat natuurgebied veel vogels aan. Naast vogels heb je hier ook booreilanden. We moeten echt om de booreilanden heen zigzaggen, zoveel zijn het er. Onder water liggen tientallen gasleidingen, die allemaal in het plaatsje Bacton aan land komen. Dit deel van de Noordzee blijkt een enorm gaswinningsgebied te zijn. Weer iets geleerd..

Al die booreilanden maken het er niet bepaald makkelijker op, als de avond valt. We zien tientallen lichtjes aan de horizon. Dat zijn booreilanden, maar ook vissersboten. Met zoveel lichtjes wordt het lastig om te onderscheiden welk lichtje beweegt en welk lichtje niet. We varen met de tablet bij de hand, zodat we de locatie van de booreilanden aan de corresponderende lichtjes kunnen koppelen.

De vissersboten blijken zich behoorlijk onvoorspelbaar te gedragen. Eentje komt regelrecht op ons af. Zelfs nadat we een paar koerscorrecties maken blijft hij op ons af varen. Pas als Ivo met een zaklamp in het zeil schijnt maakt de visser een bocht naar stuurboord. Zag hij ons aan voor een boei? Dit was best eng!

Ontbijt op zee

De volgende ochtend is de wind nog meer afgenomen. Maar we hebben wel een zonnetje erbij. Aan de stilte raken we steeds meer gewend. We vinden het wel relaxed, eigenlijk. En bijzonder, om een paar dagen lang van alles en iedereen verwijderd te zijn. We bakken een lekker ontbijtje en warmen ons op in de zon. Dat is wel fijn, na een koude nacht. Aan de boot hoeven we niet veel te doen. We dobberen rustig voort. Maar op een gegeven moment wordt het dobberen wel erg rustig... Wind tegen, stroom tegen, weinig wind. We maken geen voortgang. Onze GPS track lijkt nog het meest op een kindertekening. Onze motor zetten we niet aan. We hebben een tankje van vijfentwintig liter, maar dat willen we liever sparen voor noodgevallen. We moeten maar geduld hebben. Ook dat hoort erbij.

Onze GPS-track lijkt echt nergens meer op...

Dan ineens, ziet Ivo een walvis. Hij laat zich maar heel even zien en verdwijnt dan weer, maar even later komt hij terug. Meerdere keren komt hij boven. Een slanke, zwarte rug met een ademgat. Hij vindt onze boot kennelijk machtig interessant. Hopelijk niet té interessant, want hij is toch algauw een metertje of twee langer dan onze boot.  

Een eenzame walvis toont interesse in onze boot

Intussen is de wind weer wat aangetrokken, dus maken we weer snelheid. Dat is wel fijn, na zo'n dagje dobberen. Als het zo doorgaat, zouden we morgen al in Whitby kunnen zijn. Langzaam gaat de zon onder. In de verte zien we al land: De rotspunt van Flamborough Head steekt hoog boven de horizon uit. Toch is de kust van Yorkshire nog behoorlijk wat mijlen van ons verwijderd. Door die hoge rotsen is Noord-Engeland een stuk eerder te zien dan de platte duinenrij van Nederland. 

 

De wind trekt nu nog meer aan. We besluiten ons voorzeil te wisselen en een rif in het grootzeil te zetten. Dat is nog hele klus met zulke harde wind. En als het rif eenmaal staat, blijkt dat niet genoeg. Het grootzeil moet weg. Op enkel een high-aspect fok vliegen we met vijf knopen naar het zuidwesten. Het laatste stuk kan mij niet snel genoeg gaan, want ik vind die harde wind doodeng. Met deze wind is het niet veilig om Whitby aan te lopen. We kiezen ervoor om naar het iets meer zuidelijk gelegen Scarborough te gaan.

Scarborough

Na een bange nacht komen we vijf uur 's ochtends in Scarborough aan. Het is een prachtige stad, compleet met een kasteel op een woeste klif, dat over de hele stad uitkijkt. De wind is gelukkig rustiger geworden. We zien de ene naar de andere vissersboot de haven uit varen. De havenmeester staat ons al op te wachten op de kade. De eerste andere persoon die we (buiten onszelf) in twee dagen gezien hebben! Helaas heeft hij slecht nieuws voor ons. Voorlopig is er geen plek in de haven. Vanmiddag vertrekt er een andere boot. Als we in de baai van Scarborough voor anker gaan, zouden we met hoog water eventueel naar binnen kunnen, om het lege plekje in te nemen. 

 

De vissers vertrekken bij het krieken van de dag 

Ivo en ik kijken elkaar eens goed aan. Gaan we hier op wachten? De haven van Scarborough stelt niet zo heel veel voor. Ook valt deze haven bijna overal droog. De wind is weer teruggekeerd naar een normale sterkte en het daglicht heeft ons weer nieuwe energie gegeven. Het besluit is snel gemaakt. Wij gaan door naar Whitby!

Wordt vervolgd...