Vakantie 2015. De grote sprong

De afgelopen weken ben ik druk geweest met plannen maken voor het volgende seizoen. Uiteraard leuk en spannend, maar ik zou in al die drukte bijna vergeten dat jullie ook nog een mooi reisverhaal van mij tegoed hebben: een uitgebreid verslag van onze vakantie van vorig jaar. Bij deze dus weer een nieuw deel.

Na een vrij ontspannen Small Ships Race zijn we aangekomen in het Engelse Lowestoft. We zijn vertrokken met de intentie om een vakantie achter de Small Ships Race aan te plakken, mits de oversteek goed verlopen zou. Die oversteek ging prima, dus de hamvraag is nu: Waar gaan we straks heen? Joost, een van de andere deelnemers, is van plan om door te varen naar het noorden. Hij wil helemaal naar Schotland, in zijn eentje. In voorgaande jaren is hij solo naar de Kanaaleilanden en naar Noorwegen gezeild. Een echte diehard! Met hem bespreken we onze plannen en delen we ons enthousiasme. 

In de jachtclub van Lowestoft staan een aantal mooie schaalmodellen

Schotland is nog te ver voor ons, maar ik zou heel graag naar de Farne Islands willen. Ook dat is een hele oversteek: De Farne Islands zijn in het gunstigste geval meer dan tweehonderd zeemijl varen. Whitby schijnt ook heel mooi te zijn. Dat ligt een stuk zuidelijker dan de Farne Islands, maar is nog steeds best ver... Ten zuiden van Whitby is er nog het haventje van Grimsby. Dat is de meest nabije optie, maar het is wel een lastige aanloop. En Grimsby is een beetje een trieste, verlopen bedoening, zo horen we van anderen. Trieste, verlopen bedoeningen, daar hebben we niet zoveel trek in. Het is tenslotte vakantie! We besluiten daarom eerst maar eens naar Whitby te gaan en daarna verder te kijken. 

 

Die schaalmodellen geven de club een extra cachet...

Die avond eten veel SSR-deelnemers samen bij de plaatselijke Indiër (die heel erg goed schijnt te zijn). Dat is een beetje een traditie geworden, maar wij slaan dit over omdat we nog andere plannen hebben. We zijn namelijk uitgenodigd bij een paar vrienden die ik via Facebook ken. Om half zeven worden we opgehaald door Jack en Owen. De twee jongens, ergens in de twintig, zijn buurmannen van elkaar. Ze wonen op een terrein dat nog het meest weg heeft van een autosloperij, maar dan voor boten. 

 

Engels gazonnetje. Je kan je als konijntje hier prima verstoppen, tussen al die beeldjes...

Met slopen heeft dit alles echter weinig te maken, integendeel! Het terrein is eigendom van het International Boatbuilding Training College, een school waar je boten kan leren bouwen op de traditionele manier. Links en rechts staan verwaarloosde, klassieke sloepjes te wachten om opgeknapt te worden. In een half open schuurtje zien we het begin van stukken spant. Die buigt men hier zelf, op de ouderwetse wijze. In een verlaten hoekje ontdekken we nog iets bijzonders: de chash test boat van de Yachting Monthly. Het arme ding staat zwaar toegetakeld op een bokje. Ik heb er bijna medelijden mee...

Dit schip heeft betere tijden gekend!

We drinken een biertje in de kajuit van Owen's boot, een Hillyard. Deze klassieke houten schepen zijn een van de eerste modellen die destijds in serie gebouwd zijn, vanaf de jaren twintig van de vorige eeuw. Owen is bezig dit mooie schip helemaal op te knappen. Hij heeft zojuist de mastvoet en het gangboord netjes geschuurd en gelakt. Het glimt aan alle kanten. Een prachtig gezicht. En wat ruiken houten boten toch heerlijk! 

 

 De boot van Owen is tevens zijn huis 

Jack en Owen wonen allebei op hun eigen boot, die ze hier op het terrein van de school mogen stallen. Ze voorzien in hun levensonderhoud met klusjes doen voor booteigenaren met weinig tijd. Iedere vrije minuut gaat op aan hun eigen boot. Beiden zijn van plan om te vertrekken zodra ze hun boot op orde hebben, voor een reis rond de wereld. Ik raak geïnspireerd door hun enthousiasme. Hoezo wachten tot je 'gearriveerd' bent voordat je je zeildromen waar kan maken? Gewoon gaan!

De volgende dag drinken we met Joost een bakje koffie in de stad. Omdat Joost dezelfde kant op wil als wij, spreken we af om samen te vertrekken en zo lang mogelijk marifooncontact te houden. Het plannen van meerdaagse tochten is toch wel andere koek dan de dagtochtjes van vijfentwintig mijl die we tot nu toe maakten. Joost brengt ons de fijne kneepjes van meerdaagse tochtplanning bij. 

Monument in het centrum van Lowestoft

Op het IJsselmeer wil je gewoon weten wat de windrichting is, of er wel voldoende wind staat (niet te veel, niet te weinig) en natuurlijk ook of het een beetje lekker weer gaat worden. Dan volstaat een blik op windfinder.com vaak wel. Bij de meeste havenkantoren aan het IJsselmeer is de windvoorspelling niet veel meer dan een A4tje met een uitdraai van Windfinder erop. Maar als je een meerdaagse tocht wil plannen, wil je precies weten welke wind je waar kan verwachten, zodat je jouw tochtplanning daar op aan kan passen. Dan heb je gribfiles nodig, computerbestanden die windsnelheid en windrichting op een kaartje weergeven. Joost legt ons uit hoe we de informatie uit die gribfiles effectief kunnen benutten.  

Weersvoorspellingen worden na een paar dagen minder betrouwbaar. Ook daar moet je rekening mee houden. Je moet tijdens je tocht op de een of andere manier verse weerberichten binnen zien te halen. Er worden weerberichten over de radio en marifoon uitgezonden. Ook kan je, als je dichtbij land komt, het internet op je mobieltje gebruiken om nieuwe gribfiles op te halen. We zuigen alle info gretig op, want we gaan het nodig hebben!  

Het plan is om zondag in de namiddag te vertrekken. De verwachting is dat we onderweg wat windstiltes en tegenwind tegen zullen komen, maar dat nemen we voor lief. Liever tegenwind dan harde wind, daar voelen wij ons nog niet ervaren genoeg voor.

Deze sierlijke tweemaster is zojuist de sluis van Lowestoft gepasseerd

Zondagmiddag, om half vijf varen we in de miezerige regen de haven uit, samen met Joost. Als we even later de zeilen omhoog hebben, is er gelegenheid om foto's en filmpjes van elkaars boot te schieten. Daar maken we graag gebruik van. Joost maakt videoverslagen van al zijn avonturen. De beelden die wij maken van zijn boot worden daar ook in verwerkt. (het filmpje van Joost staat helemaal onderaan deze blogpost)

Het vederlichte bootje van Joost is echter veel rapper dan onze 2,5 ton aan Doordraijer, dus al snel verdwijnt Joost aan de horizon. We houden nog enige tijd marifooncontact, maar als we de nacht in gaan, komen wij buiten zijn bereik. Nu zijn we echt alleen. Het avontuur is begonnen...

 

Joost, op weg naar Schotland!

Ook wij komen uitgebreid op de foto