Ga je mee naar de zon? Deel vijf

Onze boot voor anker

Dit wordt alweer het laatste deel van het verslag over onze zeilcruise in Turkije. Vanochtend worden we wakker in de baai van Symi. Na een korte tankstop is het tijd om weer te vertrekken. 

Voor de lunch stoppen we in een piepklein baaitje. Er is helemaal niks, behalve een verlaten restaurantje met een betonnen aanlegsteiger, die meer gat dan steiger is. De mens heeft er weinig meer aan, maar voor het onderwaterleven is dit mislukte bouwproject een zegen. De vele gaten vormen perfecte verstopplekjes voor vissen, zee-egels en zeeslakken. Je kunt hier dan ook prachtig snorkelen!

Zeeslakken. Een mannetje en een vrouwtje? 

Baai met verlaten restaurantje

De vissen voelen zich hier thuis..

Close-up van een zeeslak

De avond brengen we door in een andere kleine baai. Dat is dan weer een voordeel van zeilen met een 'eigen' boot. Als je onderdeel bent van een flottielje, doe je dit soort rustige baaitjes niet aan. Die zijn te klein voor een hele groep schepen.

Omdat er de volgende ochtend een duikles op het programma staat, moeten we weer vroeg vertrekken. Nog voordat de zon op is, wordt het anker al opgehaald. Terwijl we weg varen zien we de zon opkomen.

Avond in een eenzame baai..

Zonsopkomst op het water

In de middag is het tijd om te duiken. Een duikschool haalt ons op met hun eigen boot, en brengt ons naar een ondiepe baai. Dan is het tijd voor onze eerste duikles. Het is even wennen, zo'n apparaat, maar al snel hebben we het onder de knie. Dan kunnen we genieten van het onderwaterleven en van spectaculaire rotspartijen. Een onderwaterfotograaf verzorgt de foto's, maar zelf kunnen we het ook niet laten een paar plaatjes te maken. Ivo ziet een heuse octopus, verstopt in een holletje. De instructeur probeert het dier uit zijn tent te lokken, maar daar heeft de octopus duidelijk geen zin in. Het schijnen slimme beesten te zijn.. 

 

Vandaag heb ik even geen zin..

Na de eerste duikles volgt de lunch. We raken met de duikers aan de praat. Ze zijn zeer begaan met het leven onder water. Waar ze kunnen ruimen ze zo veel mogelijk rommel onder water op. Ook proberen ze hun landgenoten te overtuigen van het belang van een schone en gezonde zee. Nog niet iedereen is daarvan doordrongen. Hotels en restaurants halen bijvoorbeeld het zeegras voor hun privéstrandjes weg, omdat ze bang zijn dat hun gasten het niet zo mooi vinden staan. Maar het zeegras is juist heel belangrijk voor het leven in de Middellandse zee. Het is een kraamkamer voor allerlei soorten vissen. En nu ik eraan terug denk, in het baaitje met het chique restaurant groeide ook geen zeegras...

Dan doet de dive master ons een leuk aanbod. Als we willen kunnen we voor half geld nog een duik maken. Daar zeggen we geen nee tegen. En zo liggen we even later weer in het water, en kijken we vrolijk om ons heen. En dan ineens, zwemt er zo maar een enorme zeeschildpad voor ons langs. Rustig en kalm beweegt hij door het water. Hij lijkt zich niks aan te trekken van die vreemde figuren in het water, die driftig naar hem wijzen. Er komt een gevoel van ontzag over me heen, ontzag voor dit welhaast prehistorische dier... 

 Dolenthousiast komen we weer boven. De ervaren duikers zijn net zo opgewonden als wij. Volgens de dive master hebben we heel veel geluk gehad. Schildpadden zijn een zeldzaamheid, zeker in dit seizoen, en op deze diepte. En dat tijdens een eerste keer duiken!

De zeeschildpad, van boven gefotografeerd

En dan is het alweer de laatste avond. Vanavond eten we een hapje in Datça. Het is weer een mooie, warme avond. De terrasjes zitten bomvol, overal klinkt er muziek. Toch heb je hier nergens die grimmige sfeer die je in Nederland soms hebt. Waarschijnlijk heeft dat te maken met het feit dat 90% van de mensen het hier bij muntthee houdt..

We strijken neer op een terras met uitzicht op de haven. Een mooi moment om de vakantie eens te overdenken. We hebben er bewust voor gekozen om niet zelf een boot te huren. We hadden even geen zin in boodschappen, afwas doen en routeplanning. Is dat ons goed bevallen? We zijn in ieder geval helemaal tot rust gekomen, dus dat doel is bereikt. Maar ondertussen kriebelde het wel, af en toe. Dit is een mooi gebied, en dan krijg je toch zin om zelf te gaan zeilen. Het liefst op ons eigen bootje, waar je zo heerlijk dicht op het water zit. Dat laatste is vrij lastig te realiseren, maar ik sluit niet uit dat we hier ooit nog zelf een boot huren.

Na het eten drinken we nog een wijntje en gaan we naar bed. De volgende ochtend is het tijd om afscheid te nemen van de crew, die ons een onvergetelijke vakantie hebben gegeven. En dan is het toch echt voorbij... 

En zo zijn we weer terug in Nederland