Keep it Simple Sailing: Zeilen naar de Kanaaleilanden, deel eenentwintig

Het is alweer de tweede helft van september. Ivo en ik zijn op de terugtocht van onze reis naar de Kanaaleilanden. Gaandeweg worden onze dagetappes steeds langer. Ivo en ik ruiken de stal. En het geeft een kick om zoveel mijlen te maken.

Het zomerse weer is grotendeels voorbij..

Om ons heen merken we wel duidelijk dat het herfst wordt. Toch zullen we nog een paar mooie nazomerdagen krijgen, door een fraai hogedrukgebied. Helaas blijkt dat hogedrukgebied zo ook zijn nadelen te hebben..

Als we vertrekken vanuit Calais is het nog fris buiten. Plan is om door te varen naar Blankenberge of zelfs Oostende, met een korte getijstop in Duinkerken. Ook dit is weer een (voor ons doen) lange en ambitieuze etappe. We hebben niet zoveel zin om weer een dag in deprimerend Duinkerken door te moeten brengen. Dat betekent wel dat we in Duinkerken midden in de nacht moeten opstaan. In het pikkedonker draaien we rondjes door een haven die nog diep in slaap is. Het sein dat aangeeft dat we vertrekken mogen, staat nog op rood. En dat terwijl er geen schip in de buurt te zien is! Duinkerken heeft een enorme haven, maar op wat jachtjes en vissers na, is er vrijwel geen scheepvaart. Na dat we de haven per marifoon aangeroepen hebben springt het sein op groen. Stilletjes varen we een verlaten haven uit..

Midden in de nacht vertrekken we weer

Dit keer is het een rustige nacht. Vorige keer dat we door de nacht zeilden, was dat wel anders. Er stond een straffe wind en we zagen door de buien soms geen hand voor ogen. Ik begreep toen ineens heel goed waarom sommige mensen moeite hebben met nachtelijke etappes! Daarom is het goed dat we ook eens een rustig nachtje meemaken. Zo kan nachtzeilen óók zijn...

Maar, te veel van iets is nooit goed en dat geldt ook voor 'te rustig'. Plan was om door te varen naar Oostende of Blankenberge. Maar met deze wind gaan we dat niet halen. En de volgende dagen zal er nog minder wind staan. Noodgedwongen nemen we maar de afslag naar Nieuwpoort. Terwijl het langzaam licht wordt varen we door het kanaal dat de haven van Nieuwpoort met de zee verbindt. We horen meer en meer vogels. Om ons heen wordt de wereld wakker. Als we in de marina aanleggen, is een boot naast ons bezig met vertrekken. Een boot met cursisten, die vandaag voor het eerst de zee op gaan. De instructeur vertelt ze wat ze allemaal kunnen verwachten, op die grote, enge zee. Ineens voelen wij twee ons héél ervaren. Ook wel eens leuk. Jammer voor de cursisten dat er die dag waarschijnlijk weinig van zeilen zal komen.

In de vroege ochtend komen we aan in Nieuwpoort

Met windstilte, komt vaak mooi weer. Was het de vorige dagen nog grauw en koud, vandaag lijkt de zomer voor heel even terug te zijn gekeerd. We kunnen voorlopig niet verder, dus maken we er het beste van. Nog even genieten van het mooie weer, nog even op vakantie. We gaan uit eten en drinken er een lekker biertje bij.

We leren de haven met zijn bewoners een beetje kennen. Ivo raakt aan de praat met onze buurman, die bij zijn dure speedboot komt kijken. Ook is er een oude baas die op zijn zeiljacht aan het klussen is. Meer dan eens is hij de wereld rond gezeild, maar met zijn tachtig jaar is het nu wel mooi geweest. Nu is hij bezig zijn boot te verkopen. Ondanks zijn leeftijd is hij nog zo scherp als een mes. Hij heeft een heel duidelijke mening over van alles en nog wat. En dan is er nog de havenzeehond, die lekker ligt te zonnen op de sleephelling. Als men niet bezig is een speedboot te water te laten, tenminste. Hier in Nieuwpoort is het een komen en gaan van snelle motorboten.

De havenzeehond rust lekker uit

Het hogedrukgebied lijkt niet van plan om snel te vertrekken. Ook de volgende dag is het hetzelfde liedje. Lekker warm, maar geen zuchtje wind. Nog maar een dag in de haven blijven dan. Zo laat in het seizoen zijn er weinig andere zeilers die nog op doorreis zijn. Als er tegen de middag toch een solozeiler aanmeert, maken we dan ook graag een praatje. De Britse Patrick, is net als wij niet met zeilen opgegroeid. Hij heeft pas sinds enkele jaren een boot en heeft zich het zeilen stap voor stap eigen gemaakt. Dit is zijn eerste, buitenlandse tocht. Hij denkt erover om ook naar Nederland te gaan, al lijken de boxen in de havens daar hem maar lastig. Die avond drinken we een biertje met hem in de plaatselijke jachtclub.

We hoeven de volgende dag niet vroeg op, want ook dan staat er te weinig wind om te varen. Zo rijgen de lome nazomerdagen zich aan elkaar. Het nazomer weer stemt mij ietwat melancholiek. Het is heerlijk warm en zonnig, maar het zijn duidelijk de nadagen van de zomer. Nog even, en dan is alles voorbij.

Dat gevoel komt ook een beetje door de verstilde sfeer in de haven. De meeste zeehavens waar we geweest zijn, waren vol drukte en levendigheid. Niet alleen door de aanwezigheid van andere passanten, maar ook door de zeemeeuwen. Hun gekrijs, hoewel bepaald niet sympathiek klinkend, is een geluid dat bij de kust hóórt. Het is een geluid dat in deze marina vrijwel afwezig is. Een luidspreker speelt elk half uur een bandje met angstige meeuwenkreten af. Kennelijk werkt dat. Geen meeuwen, geen gebedel, gekrijs, geen witte vlekken op je boot. Handig. Maar daardoor doet de haven voor mij wel een beetje 'doods' en onnatuurlijk aan.

De aanhoudende windstilte heeft natuurlijk ook zo zijn voordelen. Er is genoeg tijd voor een feestje. Ik heb zin in morgen, want dan is mijn verjaardag. Heb nog geen idee hoe we het gaan vieren, zo met zijn tweetjes, maar daar komen we vast wel uit...

Wordt vervolgd...