Keep it Simple Sailing: Zeilen naar de Kanaaleilanden: Deel elf

De haven van Cherboug wordt beschermd door een paar indrukwekkende forten

Na een zware tocht van 28 uur hebben we de Seinebaai overgestoken en zijn we in Cherbourg aangekomen. De laatste stop voor de Kanaaleilanden. We halen onze slaap in, en besluiten de stad te verkennen...

Het strand van Cherbourg stelt niet zo heel veel voor. Wat op de kaart een 'strand' genoemd wordt, is in werkelijkheid een hoop rots en stenen, met modder er tussenin. De plaatselijke supermarkt is werkelijk gigantisch, supermarkt en warenhuis ineen. Verder heeft Cherbourg nog een zeer indrukwekkend maritiem museum, maar dat zullen we pas op de terugweg aandoen, een paar weken later. We gebruiken de supermarkt om royaal in te slaan, want we hebben gehoord dat de Kanaaleilanden duur zijn. In de avond hebben we een luxe diner op de boot, met allerlei lekkere dingen uit de supermarkt..

Na twee dagen is het tijd om weer verder te gaan. Vanaf hier is het nog maar een klein eindje naar de Kanaaleilanden. We willen Alderney als eerste aandoen. Er staat een aardig windje. Met de beginnende stroom mee vliegen we de haven uit. Bij Cap de la Hague moeten we de hoek om. Deze plek heet ook wel de Alderney Race, en staat bekend om zijn sterke stromingen. En dat merken we. Onze GPS geeft twaalfenhalf knoop aan. Zo snel gingen we nog nooit. Maar dan ineens, lijkt de wind weg te vallen. De zeilen beginnen te klapperen. Hé bah, hebben we dit gezeur weer. En we gingen net zo lekker...

Maar de wind is niet echt weg. De wind en de stroom hebben dezelfde richting. En omdat onze boot door de stroom ook in die richting wordt meegevoerd, gaan we bijna net zo snel als de wind. Daarom staat voor ons de lucht om ons heen in feite bijna stil. Omdat we niet meer zeilen, hebben we ook geen roerdruk meer en worden we door de stroom weggezet naar het zuiden.

De motor aanzetten, om snelheid en dus roerdruk te krijgen, is geen optie. Het golft aardig, en we hebben maar een klein buitenboordmotortje. Als we de Cap de la Hague om zijn, mindert de stroom weer, en kunnen we gelukkig weer een beetje zeilen. Maar Alderney gaan we niet meer redden. Wat nu?

Ten zuiden van ons zien we het eilandje Sark liggen. We besluiten daarheen te zeilen. Ook dat blijkt nog best tegen te vallen. Ik stuur op het eiland af, maar de boot gaat ergens anders heen. Ivo geeft me een koers die ik moet varen om op het eiland af te gaan. Heel tegen-intuïtief, als je de punt van de boot op een andere plek moet richten dan de plek waar je heen wilt.

Ten westen van Sark moeten we door een heel erg nauwe doorgang

In de almanak staat dat er aan de westkant van Sark meerboeien zijn. Daar kunnen we onze boot aan vast maken. Maar voordat we daar zijn, hebben we nog een hindernis te nemen. Tussen Sark en buureiland Brecqhou ligt maar een heel smal stukje zee. En met smal bedoel ik echt smal. Zo'n dertig meter, tussen de rotsen door. En dat terwijl er nog steeds een stroming staat, die ons flink opzij zet. Goed mikken dus. Maar we blijken precies op het juiste moment op de juiste plek te zijn. Als we de passage nemen, kentert de stroom en kunnen we er recht doorheen zeilen. Met één oog strak op de dieptemeter, dat wel. Als we de baai in varen zien we dat er nog maar één meerboei over is. Even puzzelen met de pikhaak, en we liggen vast. De kanaaleilanden, we zijn er!

Idyllisch plaatje van Havre Gosselin

Ivo schenkt een whisky'tje in. Ik geef mijn ogen eens goed de kost. Het is hier prachtig. We liggen in een kleine baai, midden tussen machtige brokken steen. De rotsen en het eiland torenen hoog boven ons uit. Het eiland is alleen te bereiken via een smalle trap. Een stenen steigertje, helemaal onder aan de rots weggestopt, doet dienst als parkeerplaats voor bijbootjes. Een totaal andere wereld dan de Nederlandse haven waaruit we vertrokken zijn.

Morgen blazen we de bijboot op, en gaan we Sark verkennen. Ik ben heel benieuwd..

Wordt vervolgd...