Onverwacht herfstsprookje

Even helemaal weg, overnachten aan een verlaten steigertje

Na het einde van een mooi zeilseizoen wachten de onvermijdelijke winterklussen. We hebben de boot inmiddels op de bok gezet, op onze vaste plek in Giethoorn. De route daarnaartoe voert ons langs een vaargebied waar we uit onszelf nooit komen. Net iets te ver weg voor een weekendje tussendoor. En als het vakantie is, gebruiken we onze schaarse tijd liever om een verre bestemming te bereiken.

Tijdens het terugbrengen van de boot besefte ik me hoe jammer dat eigenlijk is.....

Twee dagen hadden we, dit jaar. Donderdag na het werk een snelle hap, spullen bij elkaar gegraaid en meteen door naar Lemmer. Vrijdagochtend met de eerste sluis het IJsselmeer op. En dan zo lang mogelijk doorvaren, totdat de bruggen en sluizen niet meer zouden draaien. Zaterdag, vóór de middag wilden we in Giethoorn zijn, zodat we nog voldoende tijd zouden hebben om de boot klaar te maken voor het hijsen. Zodra de wind afzwakte, of onze koers niet meer bezeild was, de motor bij. Vertraging paste niet in het schema.

Meer een verplicht nummertje dan een ontspannen zeiltrip, dus. Maar tegen alle verwachtingen in, hebben we toch genoten van een schitterende herfsttocht.

Op het Ketelmeer en het Zwarte Meer zijn er honderden ganzen

Tot aan het Ketelmeer was het business as usual. Lekker ruim-water-zeilen op het IJsselmeer, ons gebruikelijke vaargebied. Hartstikke leuk, natuurlijk. Maar het was de charme van het kleinere vaarwater, die deze tocht zo bijzonder maakte. De charme van kleine ophaalbruggetjes, van wuivende rietkragen, van verscholen boerderijen. De charme van alles wat Nederland zo mooi maakt. En in de herfst en winter zijn dit soort plekken nog mooier. Meer verstild.

Op het Zwarte Meer waren we alleen. Geen andere jachten, alleen het geluid van honderden vogels. Ganzen, meerkoeten, verschillende soorten wilde eenden. We hebben overnacht aan een wachtsteigertje voor een gesloten sluis. Ontbeten met het uitzicht van een opkomende zon boven dampend water. Tevreden gekwaak van de eenden om ons heen. De stress die we aan het begin van de tocht ervoeren, was helemaal weg...

 

 Ons uitzicht bij het wakker worden

Adem in, adem uit.. Hier kan geen cursus mindfulness tegenop

Het liefst wilde ik blijven. Dagen. Nee, een week. Overdag een beetje zeilen. En dan iedere avond aanleggen aan een ander klein, verlaten steigertje. Steigertjes zoals deze. Een lekkere stamppot koken. Of zo'n gerecht dat minstens een halve dag sudderen moet. En daarna met een goed glas whisky genieten van de stilte.  

Maar we moesten door...

Vanaf Urk hadden we al moeten motoren, om op schema te blijven. Jammer, want het stille Zwarte Meer is mooier zonder motorgeluid. Zaterdagochtend stak er gelukkig weer een fijne wind op, dus rolden we de genua nog heel even uit. Zachtjes zeilden we over een zonnige Belterwijde. Hoe mooi kan het leven zijn.. 

Even verderop passeerden we het toeristische deel van Giethoorn. In de zomer is Giethoorn vaak een echt circus. Maar in de herfst en in de winter zijn de meeste dagjesmensen verdwenen en hebben de bewoners het dorp weer voor zichzelf. De paar toeristen die er waren, schoten enthousiast een plaatje van ons. Een échte zeilboot, die gracieus door de kanalen van Oud Giethoorn glijdt. Dat maakt de fotoreportage voor het thuisfront in China natuurlijk helemaal af! Wij lieten ons rustig op de foto zetten en genoten ondertussen van de laatste paar mijl zeilen in een mooi najaarszonnetje.  

Verstilde wereld

En toen was het allemaal ineens voorbij. Terug in de werkelijkheid van alledag. Mast eraf, zonnepanelen eraf, bokje klaarmaken, hijsen, boot leeghalen, watertank leeg, schoonmaken, klaar maken voor een paar eenzame maanden aan de kant. Gelukkig krijgen we hulp van Ivo's ouders en broer. Winterkluslijst opstellen. Zondagavond in een bomvolle stationwagon terug naar Enschede. En maandag weer gewoon aan het werk.

Ik heb me maar voorgenomen om de volgende keer een paar vrije dagen aan de terugtocht vast te plakken. Rustig afzakken richting Giethoorn. Geen haast. De tijd nemen om te genieten van deze mooie route. Want een goed glas whisky sla je tenslotte ook niet in één klap achterover..

Helaas kunnen we niet zeilen op het Zwarte Meer, want de wind valt compleet weg

In het najaar ben je vrijwel alleen op het water

De zonsondergang verandert het Zwarte Meer in goud...

Zaterdagochtend gaan we meteen door, op naar Giethoorn

Lekker zeilen in het zonnetje. En we hebben het hele meer voor onszelf!

Toeristisch Giethoorn. We zijn bijna op onze bestemming. Helaas..

Als we bij de winterstalling zijn aangekomen is het aanpoten om de boot op tijd op de kant te krijgen, maar het lukt uiteindelijk wel

Avondzon na een lange dag klussen. Tijd om te gaan, het seizoen zit erop voor dit jaar!

  Meer winterzeilen? Klik hier voor een getekend reisverslag