Parttime avonturier?

Als kind wilde ik ontdekkingsreiziger worden. Niet iemand die op vakantie gaat om eventjes aan het dagelijkse leven te ontsnappen, maar iemand voor wie reizen echt een manier van leven is. Een 'gewoon' bestaan, dat leek me helemaal niks. De sleur! Nu, vijftien jaar later, woon ik in een doodnormale buurt in Nederland. Ik en mijn vriend houden ons bezig met dingen als APK-keuringen, inboedelverzekeringen en gemeentebelasting. En we zijn vaste bezoekers van de site die vermeldt welke container wanneer aan de straat moet.

Wat is hier misgegaan?

Sommige mensen zullen zeggen dat er niks is misgegaan. Dat ik gewoon volwassen geworden ben. Leven als avonturier, dat is nou typisch een kinderlijke toekomstdroom. Net zo iets als jezelf voornemen dat je later alle dagen kip, patat en appelmoes zult eten. Klinkt leuk hoor, maar op den duur word je daar echt niet gelukkig van. Al die 'stoere' avonturiers bouwen nul komma niks op. En daar krijgen ze vroeger of later spijt van, als ze zich op middelbare leeftijd realiseren dat ze genoeg hebben van het altijd onderweg zijn.

Anderen zullen daar weer regelrecht tegenin gaan. Volwassen geworden? Gehersenspoeld, zal je bedoelen!

Er is geen kind dat vanuit het diepste van zijn hart wenst dat ie door mag groeien tot regio manager inbound sales. Of dat ie de overwaarde op zijn huis maximaal verzilveren zal. Waarom slaan volwassenen dit soort taal dan wel uit? Omdat ze langzaam maar zeker zijn gaan geloven in de leugens van onze consumptiemaatschappij. Hele volksstammen zijn dag in dag uit bezig met werk dat ze niet leuk vinden. Ze sloven zich uit in de hoop dat ze een loonsverhoging krijgen en een auto kunnen kopen die net ietsje groter is dan die van de buurman. Verstandig zijn? 'Iets opbouwen'? Je leven lang in de tredmolen, in de hoop dat je heel veel spullen zult kunnen kopen. Nou, geweldig. Eeuwig zonde om daar je kinderdromen voor op te geven.

Wie heeft er nou gelijk? Ben ik mijn 'echte' zelf onderweg kwijt geraakt? Of ben ik gewoon verstandig geworden? 

Een ding is zeker: de afgelopen jaren heb ik mijzelf steeds beter leren kennen. Vooral mijn reis naar de Kanaaleilanden is voor mij een erg leerzame ervaring geweest. Tijdens die reis heb ik onder andere geleerd wat ik miste in mijn gewone leven. Zoals het leven bij de dag, leven met de zee, buiten zijn, nieuwe plekken zien, nieuwe mensen leren kennen. Maar ik leerde ook wat ik miste aan mijn gewone leven. Bijvoorbeeld het contact van mijn vaste vriendengroep en familie. En de uitdaging van werk of een studie. Iedere dag weer vakantie vieren, het klinkt leuk, maar ik heb gemerkt dat ik daar gewoon niet voor gemaakt ben.

Ook mijn vriend vond deze reis prachtig, maar hij zou niet voor eeuwig 'zeezwerver' willen zijn. Of in ieder geval, niet op een kleine boot als deze. Met een boot van zesenhalf meter is het vaak meer kamperen dan cruisen. En we moeten constant ons budget in de gaten houden. In de toekomst zou hij toch graag iets meer te besteden willen hebben. Daarom leiden we het leven wat we nu leiden. We waren in de gelegenheid een huisje te kopen en daar hebben we gebruikt van gemaakt. We werken. We betalen onze hypotheek langzaam maar zeker af, zodat we straks ons huis 'vrij' zullen hebben.. Een doodgewoon leven in een doodgewone Nederlandse stad.

En toch jeukt het. Want wat een ding betreft, heeft het kind in mij gelijk. Ik ben te avontuurlijk voor dat doorsnee leven. Ik wil het avontuur een grotere plek geven dan die standaard twee of drie weekjes vakantie. Avontuur moet deel van mijn leven worden. Geen ontsnapping aan.

En dus ben ik constant aan het zoeken. Naar een manier om daar gehoor aan te geven. Het huis dat we gekocht hebben is niet al te groot, zodat we niet gebukt gaan onder hypotheeklasten. Dat geeft ons veel financiële vrijheid. Ook doen we bewust niet mee aan de wedloop van meer, groter, beter. Op een tweedehandsbank kun je ook prima zitten. Ik probeer mijn werk zo in te richten dat het te combineren is met langere zeiltrips. Ik leef nu onder andere van freelance schrijfwerk. Opdrachtgevers maakt het niet uit waar ik mijn stukjes precies tik.

Mijn ideaal zou zijn: iedere zomer een paar maanden weg. Lange en bijzondere reizen maken. En in de wintermaanden weer terug naar de thuishaven. Het gewone leventje leiden, werken, mijn vrienden en familie zien. Half/half dus. Omdat ik geen vagebond wil zijn, maar ook geen hamster in de tredmolen. Of, positiever gezien: Omdat ik graag een plek wil hebben die ik thuis kan noemen, maar ook de wijde wereld wil ontdekken.

Een mooi doel om naartoe te werken..