Zeilen naar de Kanaaleilanden: Deel negen

En alweer het negende deel van het verslag van onze reis naar de Kanaaleilanden. We zijn op weg van Dieppe naar Fecamp, als plotseling de wind helemaal wegvalt. Er is een haven in de buurt, bij St.Valery-en-Caux. Maar de ingang van die haven valt bij eb helemaal droog. Zo'n 'droge' haveningang hebben we nog nooit aangelopen. Zullen we het erop wagen? Of gaan we al motorend door naar Fecamp?

Motoren lijkt ons niks, dus we besluiten het te proberen. We varen de haven in. Zenuwachtig zijn we wel. Kloppen onze berekeningen? Is het hier echt diep genoeg? Volgens onze dieptemeter staat er gelukkig nog ruim water onder de kiel. Opgelucht maken we onszelf vast aan een boei. Nu is het wachten op de sluis, die toegang geeft tot het havenbassin. Die kan pas open als het water hoog genoeg is.

Als we door de sluis gaan, staat er een sterke stroming, die ons naar de kant drukt. Met moeite weten we een botsing met aangemeerde boten te voorkomen. Volgende keer kunnen we beter een half uurtje wachten, totdat de sluis voor de tweede keer open gaat. Dan is die stroom al weer wat afgezwakt. Een leermomentje. Als we de verrassing door de stroom even buiten beschouwing laten, hebben we het nog best aardig gedaan, aanleggen in zo'n 'enge' droogvalhaven. Weer iets geleerd, weer een stukje ervaring erbij.

De haven van St. Valery

Een Fransman in een boot naast ons maakt wilde gebaren. Wat bedoelt hij? Zijn zoon, die Engels spreekt, brengt duidelijkheid. 'Mijn vader vindt dat jullie helden zijn, helemaal uit Nederland, met zo'n kleine boot!' Altijd leuk om te horen....

Nu we vast liggen is het tijd om de omgeving eens goed te verkennen. Het is hier prachtig. Witte krijtrotsen, een strakblauwe lucht en een turkooizen zee. Ik voel me een heuse vertrekker, trots dat ik zelf naar dit zomerse oord toe ben gezeild. De voorhaven valt inderdaad compleet droog. Meeuwen scharrelen rond op de bodem, zoekend naar mossels en zeepieren. De plaatselijke reddingsboot ligt ook op de bodem, in een klein poeltje water. Je kan hier maar beter niet in de problemen raken als het laag water is... 
 

Zomaar een zonsondergang

Zon, zomer, vakantie..

De reddingsboot gaat voorlopig nergens heen

De volgende dagen blijft de lucht strakblauw. Er staat wel een klein beetje wind, maar niet genoeg om ons naar Fecamp te brengen voordat de stroom keert, en ons terug gaat zetten. Voorlopig liggen we dus hier. Dat is geen straf. Elke dag halen we een heerlijk versgebakken stokbrood. Ons avondmaal bestaat uit vers gevangen vis, die we halen bij de vissers in de haven. Dit is dus wat men bedoelt met de uitdrukking 'leven als God in Frankrijk'.

De kustlijn is hier overal spectaculair

Klassieke Citroën

We raken in gesprek met een Nederlandse buurman, die ook een tijdje in St. Valery verblijft. Het valt me op hoe snel je contact legt als je met een boot op vakantie bent. Je deelt toch een hobby, en dan kom je makkelijker aan de praat. We vermaken ons met de capriolen van de plaatselijke vissers, die allemaal per sé als eerste door de sluis heen willen. Verder maken we wandelingen langs de krijtrotsen, pikken we wat zonnestralen mee op het kiezelstrand en genieten we van de plaatselijke horeca. Het kan slechter..

Dan komt er meer wind, genoeg wind om weer verder te gaan. Op naar Fecamp. Wordt vervolgd...

Opzij! Opzij! Ik MOET erdoorheen!

Deze kano is een oceaan overgestoken

En we vertrekken weer, op naar de volgende haven