dinsdag 7 november 2017

Vakantie 2017: De ontdekking van het Wad (Deel 2)


Na een lange zomer met mijn neus in de boeken heb ik eindelijk mijn mastertitel behaald. Tijd voor een welverdiende zeilvakantie! Ons doel is Helgoland, maar of we dat gaan halen?

Door slecht weer liggen we bijna een week lang in Makkum. Op zaterdag is er dan eindelijk gelegenheid om verder te varen, richting Vlieland. Het eerste stuk is in ieder geval lekker zeilen. Halve wind, over de Boontjes. Dan gaan we west over de Pollendam. We dachten dat de wind hier pal tegen zou zijn, zodat dat we op de motor zouden moeten varen. Maar dat blijkt mee te vallen. We moeten in het begin een paar slagen maken, maar voor de rest kunnen we keurig hoog aan de wind varen. 
 
We zijn nog niet eerder op dit deel van de Waddenzee geweest
Dan over de Blauwe Slenk door naar de Vliesloot. In de verte zien we Vlieland en Terschelling al liggen. Daartussen het open zeegat. Maar we zijn er nog lang niet. De laatste paar uurtjes moeten we flink corrigeren voor de stroom. Heel langzaam komt Vlieland dichterbij. 
 
Het eiland ziet er ongerept uit, met alleen maar bos en duin. Overal om ons heen zijn prachtige wolkenluchten. Het blauw van de hemel, het wit van de schapenwolkjes en het paarsige grijs van een zware regenbui. Allemaal komen ze voorbij. De kleur van de Waddenzee steekt er fel bij af. Het water lijkt wel vloeibaar zilver. 
 
Alle kleuren komen voorbij
We varen niet vaak op het Wad. Met onze boot zijn we eigenlijk alleen maar naar Texel geweest. Dit is nieuw gebied voor ons. Wat voor mij eerst een abstract stuk Waddenkaart was, verandert nu in een concrete werkelijkheid. Prachtig om mee te maken. 
 
Langzaam gaan we het hoekje om, op weg naar de haven. De haven van Vlieland is niet erg groot. Een kommetje voor de bruine vloot en een jachthaven, dat is het wel zo'n beetje. Geen wonder dat het hier in de zomer zo overvol is. Maar nu, amper een week na de grote vakantie, hebben we de plekken voor het uitzoeken. 
 
Het is rustig in de jachthaven
Als we eenmaal vast liggen, valt langzaam de rust over mij heen. Om ons heen horen we de scholeksters en zilvermeeuwen. Achter het westelijk havenhoofd kun je de rest van het eiland zien liggen. Een groene duinenrug aan een glinsterende Waddenzee. Eén klein dorpje, in de verte. In de haven ruikt het naar dennennaalden en zeezout. Wat een schitterende plek is dit!

Na het eten maken we een verkenningsrondje door het bos. Aan de rand van het bos staat een schattig huisje, met keurig onderhouden tuin en blinkend witte schutting. Het doet ons heel erg aan Zweden denken. Misschien begint Scandinavië eigenlijk hier al, op het noordelijkste stuk van Nederland. Het is hier in elk geval on-Nederlands rustig. 
 
Bos, duin en zee. Meer is hier niet
Even verderop staat een houten uitkijktoren. Vanaf daar hebben we een prachtig uitzicht op het eiland en de zonsondergang. Maar we zien ook dreigende luchten. Het weer is nog steeds ruig. En dat zal de komende week zo blijven ook. Ivo en ik hebben geen zin om nat te worden, dus gaan we terug naar de haven. 
 
Langzaam dooft het laatste zonlicht uit. Boven de platbodems in het havenkommetje pakken zich donkere wolken samen. In het dorp begint een kerkklok te luiden. Het geluid draagt ver over het stille eiland. Ineens waan ik me in een voorbije eeuw, in een tijd waarin vissersvrouwen in lange rokken op een duintop stonden te kijken of hun man al terugkeerde. Een bijzondere atmosfeer. 
 
(Bijna) alleen op de wereld...
Later die avond loop ik nog even over het duintje aan de andere kant van de jachthaven. Ik kijk uit over een donkere Waddenzee. De lichten van Harlingen liggen achter de horizon. Vanaf hier kan ik alleen een zwak schijnsel tussen de wolken zien. Vlieland is een eenzaam eiland, mijlenver van de bewoonde wereld. We kennen Nederland als druk en overbevolkt. Maar de weidsheid en verlatenheid van de Waddenzee is óók Nederland. 
 
De volgende dag willen we Vlieland beter gaan verkennen. Het strand is enorm breed en praktisch verlaten. Een strandwandeling geeft ons het gevoel alleen op de wereld te zijn. Het dorpje dat we zagen blijkt het enige dorp op het eiland. Voor de rest is er niets, behalve natuur. Naast wandelen en fietsen is er dan ook niet zoveel vertier op Vlieland. De grootste attractie is de Vliehors Express. Dat is een excursie naar de zandvlakte aan de andere kant van het eiland, in een tot terreinwagen omgebouwde vrachtauto. 
 
We maken veel strandwandelingen
Maar toch wordt het hier geen moment saai. Want naast alle strandwandelingen en natuurfoto's die we maken, hebben we ook nog het weer om ons mee bezig te houden. De weerkaarten zien er dreigend uit. De harde wind van de laatste dagen zal alleen maar aantrekken. Voor komende dinsdag is er een zware storm voorspeld in Nederland. De eerste van dit najaar. En de heftigste windstoten worden precies hier verwacht, op Vlieland. We bereiden onze boot zo goed mogelijk voor op de harde wind. En dan is het een kwestie van afwachten. 

Wordt vervolgd...

De Vliehors is een enorme zandvlakte aan de westkant van Vlieland
 
Bij het juttershuisje op de Vliehors wordt elk jaar een schutting gebouwd met gevonden materialen

2 opmerkingen:

  1. Het wad is mooi en blijft mooi, ook als je er jaren vaart. Het is steeds anders, met altijd een beetje spanning van wind en tij en wantij. En op de eilanden een inderdaad "onnederlandse" rust. Probeer ook Ameland en Schiermonnikoog eens.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ameland zijn we ook geweest. Onze eerste keer op het Oostelijk Wad...

      Verwijderen