Zeilen naar de Kanaaleilanden, deel drieëntwintig

En we zijn weer in Nederland! Vanuit Nieuwpoort zijn we overgestoken naar Zeeland. Om twee uur in de nacht leggen we aan bij de steiger voor de Roompotsluis. Naar Nederlandse maatstaven is dat een verlaten plek. Een paar basalten pieren, wat windmolens, een sleephelling voor vissersboten en dan heb je het wel gehad. Maar als we gaan slapen, wordt er ineens bij ons aangeklopt. Wat is er zo dringend?

Het blijkt de douane te zijn. Ze zagen ons net het kommetje voor de sluis binnenvaren. Ze zijn benieuwd of wij ook BTW over onze boot hebben betaald. Als je een schip importeert vanuit het buitenland, moet je daar bewijs van kunnen overleggen. En technisch gezien zijn wij een boot aan het importeren, want wij komen immers net vanuit België binnen gevaren. Of wij even onze officiële BTW verklaring erbij kunnen pakken?

Help, dat papiertje hebben we niet. Wat nu? Wij zijn nu natuurlijk zeer verdacht, met ons patserige luxejacht van wel zesenhalf meter. Vast zwart geld. Gelukkig treedt de douane streng op tegen dit soort praktijken. Ook om twee uur 's nachts. Voor nu ziet de beambte het door de vingers. Maar als we straks thuis komen kunnen we een brief verwachten. Of we die verklaring dan alsnog willen regelen. Welkom in Nederland!

Als we de volgende ochtend lekker zijn uitgeslapen, gaan we door de sluis, op weg naar de jachthaven. Onderweg komen we een groot wedstrijdveld tegen, met honderden kleine bootjes. Een mooi gezicht, dat ons aan onze eigen Friese meren doet denken. We vieren onze aankomst in Nederland met een Hollands patatje mayo. De snackbar heeft alleen 'gezonde' mayonaise, die zijn lage vetgehalte ruimschoots compenseert met een flinke dosis suiker. Toch even wennen na de heerlijke mayonaise die ik in België en Frankrijk gehad heb.

 Wedstrijdveld op de Oosterschelde

De volgende twee dagen waait het naar onze smaak te hard om uit te varen. We besluiten een dagje stuk te slaan in het nabijgelegen subtropisch zwemparadijs. Waarschijnlijk was het zwembad vroeger het nieuwste van het nieuwste, met een echt golfslagbad en een spectaculaire glijbaan. Nu is het vooral verouderd en klein, zeker in vergelijking met modernere zwemparadijzen. Een van de metalen dragers van de glijbaan steekt een dikke meter boven het golfslagbad uit. Voor de spelende kinderen is het een uitdaging om die drager te pakken te krijgen en er een beetje aan te hangen. Ze trekken zich niks aan van het grote bord, waarop staat dat dit verboden is. Gevaarlijk is het niet, waarschijnlijk is de glijbaan ruimschoots berekend om het extra gewicht te kunnen dragen.

Dit tafereeltje maakt me ineens bewust van het enorme contrast tussen de regels van het land en die van de zee. Op zee is er nergens een bordje. Je moet zelf maar napluizen of het ergens gevaarlijk is. En de gevaren op zee zijn échte gevaren. Geen ingenieur die de basaltblokken zo ontworpen heeft dat je er rustig met je boot tegenaan varen kan. Onze moderne maatschappij is zo ontzettend veilig gemaakt. En vaak hebben we dat niet eens door...

Na twee dagen Zeeland waait het nog steeds hard. We hebben echter geen zin om nog langer te blijven. Door naar IJmuiden. We gaan vroeg weg. Doordat de duinen op sommige plekken hoger zijn dan op andere plekken, zien we de zon vandaag maar liefst twee keer opkomen. Bijzonder!

Vandaag zien we de zon maar liefst twee keer opkomen

Als we vanuit de Roompotsluis richting het noorden willen varen, moeten we vanwege stroom en ondieptes een heel eind om. Op de kaart zien we een doorsteek bij de Bollen van het Nieuwe Zand. Zouden we een stuk kunnen afsnijden? Het is maar een heel klein doorsteekje. Als we de kaart nauwkeurig volgen moet het nét lukken. Maar helaas. Terwijl we volgens de kaart door twee meter diep water varen, schuurt onze kiel over weinig meegevend zand. De zandbanken hier veranderen voortdurend. Als een kaart wordt gepubliceerd is hij alweer verouderd. Gelukkig is het nu opkomend tij, dus zal er alleen maar meer water komen te staan. Héél voorzichtig passeren we het nauwste stuk van de doorsteek. Het kan wel, maar niet volgens de route die op de kaart staat.

Als we de doorsteek voorbij zijn, horen we een brommend geluid. Een grote, zware helikopter. Hij komt langzaam op ons af. Als hij bij ons is, lijkt hij rondjes om ons heen te draaien. Zou hij iets van ons willen? Ik ga de kajuit in, om de marifoon uit te luisteren. De piloot ziet me naar binnen gaan, want we worden vrijwel meteen opgeroepen. Het is de kustwacht. Ook zij willen graag weten wie wij zijn en waar we heen gaan. Als ik alle vragen beantwoord heb, wordt ik vriendelijk bedankt voor mijn medewerking. Even later hoor ik de heli per marifoon het volgende jacht oproepen. Het is naseizoen en rustig op zee. Kennelijk zijn die paar jachten die nog rond varen zeer interessant voor de douane en de kustwacht...

De Kustwacht wil even bijpraten

Er staat een windkracht vijf, dus schieten we lekker op. De weerberichten van de Kustwacht waarschuwen echter voor windkracht zes en meer. Als we ter hoogte van Scheveningen komen moeten we dan ook een keuze maken. We zouden bij Scheveningen de haven op kunnen zoeken, voordat het echt hard gaat waaien. Maar dan bestaat er een grote kans dat we weer een aantal dagen verwaaid zullen liggen. Als we doorvaren naar IJmuiden is dat een minder groot probleem. Vanaf IJmuiden kunnen we onze weg immers op het beschutte binnenwater vervolgen. Maar als we nu besluiten door te varen, lopen we wel het risico dat we onderweg naar IJmuiden overvallen worden door harde wind. 

 

We hebben nu al aardig last van alle golfslag. Maar wellicht heeft dat ook te maken met het feit dat we dicht onder de kust zitten. We besluiten een slag richtig open zee te maken. Dat helpt, de golven worden minder. We besluiten door te gaan, want we zijn nu zo lekker op weg. Zoveel verder is IJmuiden nu ook weer niet. Nu maar hopen dat het meevalt met die wind...

Wordt vervolgd.

Lekker op weg...