Na een
lange zomer met mijn neus in de boeken heb ik eindelijk mijn
mastertitel behaald. Tijd voor een welverdiende zeilvakantie! Ons
doel is Helgoland, maar of we dat gaan halen?
Door
slecht weer liggen we bijna een week lang in Makkum. Op zaterdag is
er dan eindelijk gelegenheid om verder te varen, richting Vlieland.
Het eerste stuk is in ieder geval lekker zeilen. Halve wind, over de
Boontjes. Dan gaan we west over de Pollendam. We dachten dat de wind
hier pal tegen zou zijn, zodat dat we op de motor zouden moeten
varen. Maar dat blijkt mee te vallen. We moeten in het begin een paar
slagen maken, maar voor de rest kunnen we keurig hoog aan de wind
varen.
|
We zijn nog niet eerder op dit deel van de Waddenzee geweest |
Dan
over de Blauwe Slenk door naar de Vliesloot. In de verte zien we
Vlieland en Terschelling al liggen. Daartussen het open zeegat. Maar
we zijn er nog lang niet. De laatste paar uurtjes moeten we flink
corrigeren voor de stroom. Heel langzaam komt Vlieland dichterbij.
Het
eiland ziet er ongerept uit, met alleen maar bos en duin. Overal om
ons heen zijn prachtige wolkenluchten. Het blauw van de hemel, het
wit van de schapenwolkjes en het paarsige grijs van een zware
regenbui. Allemaal komen ze voorbij. De kleur van de Waddenzee steekt
er fel bij af. Het water lijkt wel vloeibaar zilver.
|
Alle kleuren komen voorbij |
We
varen niet vaak op het Wad. Met onze boot zijn we eigenlijk alleen
maar naar Texel geweest. Dit is nieuw gebied voor ons. Wat voor mij
eerst een abstract stuk Waddenkaart was, verandert nu in een concrete
werkelijkheid. Prachtig om mee te maken.
Langzaam
gaan we het hoekje om, op weg naar de haven. De haven van Vlieland is
niet erg groot. Een kommetje voor de bruine vloot en een jachthaven,
dat is het wel zo'n beetje. Geen wonder dat het hier in de zomer zo
overvol is. Maar nu, amper een week na de grote vakantie, hebben we
de plekken voor het uitzoeken.
|
Het is rustig in de jachthaven |
Als we
eenmaal vast liggen, valt langzaam de rust over mij heen. Om ons heen
horen we de scholeksters en zilvermeeuwen. Achter het westelijk
havenhoofd kun je de rest van het eiland zien liggen. Een groene
duinenrug aan een glinsterende Waddenzee. Eén klein dorpje, in de
verte. In de haven ruikt het naar dennennaalden en zeezout. Wat een
schitterende plek is dit!
Na het
eten maken we een verkenningsrondje door het bos. Aan de rand van het
bos staat een schattig huisje, met keurig onderhouden tuin en
blinkend witte schutting. Het doet ons heel erg aan Zweden denken.
Misschien begint Scandinavië eigenlijk hier al, op het noordelijkste
stuk van Nederland. Het is hier in elk geval on-Nederlands rustig.
|
Bos, duin en zee. Meer is hier niet |
Even
verderop staat een houten uitkijktoren. Vanaf daar hebben we een
prachtig uitzicht op het eiland en de zonsondergang. Maar we zien ook
dreigende luchten. Het weer is nog steeds ruig. En dat zal de komende
week zo blijven ook. Ivo en ik hebben geen zin om nat te worden, dus
gaan we terug naar de haven.
Langzaam
dooft het laatste zonlicht uit. Boven de platbodems in het
havenkommetje pakken zich donkere wolken samen. In het dorp begint
een kerkklok te luiden. Het geluid draagt ver over het stille eiland.
Ineens waan ik me in een voorbije eeuw, in een tijd waarin
vissersvrouwen in lange rokken op een duintop stonden te kijken of
hun man al terugkeerde. Een bijzondere atmosfeer.
|
(Bijna) alleen op de wereld... |
Later
die avond loop ik nog even over het duintje aan de andere kant van de
jachthaven. Ik kijk uit over een donkere Waddenzee. De lichten van
Harlingen liggen achter de horizon. Vanaf hier kan ik alleen een zwak
schijnsel tussen de wolken zien. Vlieland is een eenzaam eiland,
mijlenver van de bewoonde wereld. We kennen Nederland als druk en
overbevolkt. Maar de weidsheid en verlatenheid van de Waddenzee is
óók Nederland.
De
volgende dag willen we Vlieland beter gaan verkennen. Het strand is
enorm breed en praktisch verlaten. Een strandwandeling geeft ons het
gevoel alleen op de wereld te zijn. Het dorpje dat we zagen blijkt
het enige dorp op het eiland. Voor de rest is er niets, behalve
natuur. Naast wandelen en fietsen is er dan ook niet zoveel vertier
op Vlieland. De grootste attractie is de Vliehors Express. Dat is een
excursie naar de zandvlakte aan de andere kant van het eiland, in een
tot terreinwagen omgebouwde vrachtauto.
|
We maken veel strandwandelingen |
Maar
toch wordt het hier geen moment saai. Want naast alle
strandwandelingen en natuurfoto's die we maken, hebben we ook nog het
weer om ons mee bezig te houden. De weerkaarten zien er dreigend uit.
De harde wind van de laatste dagen zal alleen maar aantrekken. Voor
komende dinsdag is er een zware storm voorspeld in Nederland. De
eerste van dit najaar. En de heftigste windstoten worden precies hier
verwacht, op Vlieland. We bereiden onze boot zo goed mogelijk voor op
de harde wind. En dan is het een kwestie van afwachten.
Wordt vervolgd...
|
De Vliehors is een enorme zandvlakte aan de westkant van Vlieland |
|
Bij het juttershuisje op de Vliehors wordt elk jaar een schutting gebouwd met gevonden materialen |
Het wad is mooi en blijft mooi, ook als je er jaren vaart. Het is steeds anders, met altijd een beetje spanning van wind en tij en wantij. En op de eilanden een inderdaad "onnederlandse" rust. Probeer ook Ameland en Schiermonnikoog eens.
BeantwoordenVerwijderenAmeland zijn we ook geweest. Onze eerste keer op het Oostelijk Wad...
Verwijderen