De Small Ships Race, deel drie

Dit is het derde deel van mijn verslag van de Small Ships Race. Donderdagochtend, tegen zonsopgang zijn we vertrokken uit IJmuiden. We hebben inmiddels een dag en een nacht doorgezeild. Maar nu, iets na zonsopgang, lijkt de wind weggevallen. Ik lig nog in mijn slaapzak als ik hoor dat Ivo de motor start. Ik vind het een beetje jammer dat we nu moeten motoren, het liefst hadden we deze race zeilend volbracht.

De zee om ons heen is net een spiegel..

Tijd om Ivo af te lossen. Ik ben aardig uitgeslapen en hoop dat hij ook zijn rust kan pakken. De vorige keer dat we een lange tocht maakten, waren we bepaald niet uitgerust toen we aankwamen. Dat moet deze keer beter gaan, want als je batterijtje alleen maar leger raakt onderweg, kom je niet zo heel ver. En we willen juist graag langere tochten maken.

De zee om me heen is net een spiegel, zo rustig is het. De stuurautomaat houdt ons op koers en de buitenboordmotor duwt ons vooruit. Geen zeilen om te verstellen, want die heeft Ivo een half uur geleden gestreken. Het moment dat we om zandbanken heen moeten gaan sturen is nog heel erg ver weg. Meer dan om me heen kijken hoef ik dan ook niet te doen. Ik vermaak me met het bestuderen van de kaart en nadenken over hoe we straks de haven aan gaan lopen. Hopelijk komt er weer een beetje wind, en kan er nog een zeiltje omhoog. Op de marifoon hoor ik dat een van de deelnemers motorproblemen heeft. Waterjuffer is onderweg om ze te helpen. Af en toe komt er weer een vogel voorbij, een teken dat we dichter bij land komen.

We zijn er bijna..

Na een paar uurtjes is Ivo ook weer wakker. Als we samen een bakje koffie drinken ontdekken we dat er weer een beetje wind op komt zetten. Zouden we een zeiltje kunnen hijsen? We zetten het grootzeil en de genua terug, en ja hoor, we lopen een mooie vier knopen. Netjes! Over de marifoon horen we ook dat de motorproblemen bij het andere schip zijn opgelost. Waterjuffer vervolgt haar pad weer.

We zeilen weer!

Langzaam wordt het streepje land waar we op af moeten groter. Gaan we op zeil naar binnen? Hebben we in dat kleine haventje genoeg tijd en ruimte om de zeilen te strijken? Het is wel een gaaf idee om op zeil naar binnen te gaan. We proberen het gewoon. Als we de haven binnenlopen zien we de Waterjuffer ook weer. Ze finishen zo'n beetje gelijk met ons, en dat terwijl ze een andere boot assistentie verleend hebben. Respect!

Waterjuffer finisht bijna tegelijk met ons

In het kleine kommetje voor de jachthaven strijken we de zeilen. Dan gaan we door naar de marina. Onze box ligt direct onder een ietwat verlopen 'entertainment center' op de pier van Lowestoft. We ruiken de geuren van de grote stad en de plaatselijke eettentjes. Dan komt het besef: we zijn in Engeland! Tijd voor een havenbiertje. Na een lange overtocht komt dat vrij stevig aan. Toch zijn we niet zo moe als we na de vorige oversteek waren. En die oversteek duurde korter dan deze. Dat is een hoopvol teken.   

Tijd voor een biertje!

Na het havenbiertje kleden we ons om voor het diner. Jasje-dasje, dat schijnt hier gebruikelijk te zijn. Hoe je dat allemaal mee krijgt in een klein bootje? Dat is nou de hele kunst ervan. We worden op de foto gezet door de bemanning van de Gint, die naast ons ligt.

Jasje-dasje

Het diner wordt gehouden in de plaatselijke jachtclub. Een groot contrast met de rest van de stad. Lowestoft heeft duidelijk betere tijden gekend. Maar de jachtclub is een sjieke bedoening, boordevol traditie. De commodores, ereleden van de club, zitten aan het hoofd van de tafel. Ze zijn maar wat benieuwd naar onze stoere verhalen.

Diner in de sjieke jachtclub van Lowestoft

Dan is het tijd voor de uitslag. De tijden van de boten zijn verrekend met een handicapfactor, omdat de ene boot nu eenmaal sneller is dan de andere. Onze aardige buurmannen van de Gint blijken de race gewonnen te hebben. Joost van de Sunday Morning Sunrise is tweede, voor het eerst in jaren. Mitchell en Riemer van de Chapeau hebben een mooie zesde plaats. En wij? Plek elf. Toch niet slecht, als je bedenkt dat dit onze eerste wedstrijd is. Volgens de bemanning van de Perogivi is onze boot veel te snel voor haar handicapfactor. 'We hielden jullie nauwelijks bij!' zeggen de heren lachend.

Na het eten besluiten we buiten nog een borreltje te pakken. We raken aan de praat met Simon, een van de organisatoren. Wat betreft het jasje-dasje, is hij voluit gegaan. Hij ziet eruit om door een ringetje te halen. Hij rookt een sigaartje, zoals een echte gentleman betaamt. Even later komen Mitchell en Riemer er ook bij. We drinken er nog eentje op de goede afloop. Een supergezellig afsluiting van een bijzondere race. Overmorgen gaat de rest terug. Maar wij gaan door, want aansluitend willen we nog een vakantie in Engeland houden. Waar zullen we eens heen gaan?

Wordt vervolgd..

Voor de mensen die zich nog afvragen hoe het de Neptunine verder vergaan is: Zij zijn door de KNRM veilig naar huis gebracht. Een (Duitstalig) verslag vind je hier.

 

In de avond maken we nog een ommetje langs de pier